They were to eat peaches, as planned, after her nap, and now she sat across from the man who would have been a total stranger except that he was in fact her father. They had been together again (although she couldn’t quite remember when they had been together before) for almost a hundred years now, or was it only since day before yesterday? Anyhow, they were together again, and he was kind of funny. First, he had the biggest mustache she had ever seen on anybody, although to her it was not a mustache at all; it was a lot of red and brown hair under his nose and around the ends of his mouth. Second, he wore a blue-and-white striped jersey instead of a shirt and tie, and no coat. His arms were covered with the same hair, only it was a little lighter and thinner. He wore blue slacks, but no shoes and socks, He was barefoot, and so was she, of course.
He was at home. She was with him in his home in Paris, if you could call it a home. He was very old, especially for a young man: thirty-six, he had told her; and she was six, just up from sleep on a very hot afternoon in August.
That morning, on a little walk in the neighbor-hood, she had seen peaches in a box outside a small store and she had stopped to look at them, so he had bought a kilo.
Now, the peaches were on a large plate on the card table at which they sat.
There were seven of them, but one of them was flawed. It looked as good as others, almost the size of a tennis ball, nice red fading to light green, but where the stem had been there was now a break that went straight down into the heart of the seed.
He placed the biggest and best-looking peach on the small plate in front of the girl, and then took the flawed peach and began to remove the skin. When he had half the skin off the peach he ate that side, neither of them talking, both of them just being there, and not being excited or anything: no plans, that is.
The man held the half-eaten peach in his fingers and looked down into the cavity, into the open seed. The girl looked too.
While they were looking, two feelers poked out from the cavity. They were attached to a kind of brown knob-head, which followed the feelers, and then two large legs took a strong grip on the edge of the cavity and hoisted some of the rest of whatever it was out of the seed, and stopped there a moment, as if to look around.
The man studied the seed dweller, and so, of course, did the girl.
The creature paused only a fraction of a second, and then continued to come out of the seed, to walk down the eaten side of the peach to wherever it was going.
The girl had never seen anything like it: a whole big thing made out of brown color, a knob-head, feelers, and a great many legs. It was very active too. Almost businesslike, you might say. The man placed the peach back on the plate. The creature moved off the peach onto the surface of the white plate. There it came to a thoughtful stop.
“Who is it?” the girl said.
“Gaston.”
“Where does he live?”
“Well, he used to live in this peach seed, but now that the peach has been harvested and sold, and I have eaten half of it, it looks as if he’s out of house and home.”
“Aren’t you going to squash him?”
“No, of course not, why should I?”
“He is a bug. He is ugh.”
“Not at all. He is Gaston the grand boulevardier.”
“Everybody hollers when a bug comes out of an apple, but you don’t holler or anything.”
“Of course not. How should we like it if somebody hollered every time we came out of our house?”
“Why would they?”
“Precisely. So why should we holler at Gaston?”
“He is not the same as us.”
“Well, not exactly, but he’s the same as a lot of other occupants of peach seeds. Now, the poor fellow hasn’t got a home, and there he is with all that pure design and handsome form, and no-where to go.”
“Handsome?”
“Gaston is just about the handsomest of his kind I’ve ever seen.”
“What’s he saying?”
“Well, he’s a little confused. Now, inside that house of his he had everything in order. Bed here, porch there, and so forth.”
“Show me.”
The man picked up the peach, leaving Gaston entirely alone on the white plate. He removed the peeling and ate the rest of the peach.
“Nobody else I know would do that,” the girl said. “They’d throw it away.”
“I can’t imagine why. It’s a perfect good peach.”
He opened the seed and placed the two sides not far from Gaston. The girl studied the open halves.
“Is that where he lives?”
“It’s where he used to live. Gaston is out in the world and on his own now. You can see for yourself how comfortable he was in there. He had everything.”
“Now what has he got?”
“Not very much, I’m afraid.”
“What’s he going to do?”
“What are we going to do?”
“Well, we’re not going to squash him, that’s one thing we’re not going to do,” the girl said.
“What are we going to do, then?”
“Put him back?”
“Oh, that house is finished.”
“Well, he can’t live in our house, can he?”
“Not happily.”
“Can he live in our house at all?”
“Well, he could try, I suppose. Don’t you want to eat a peach?”
“Only if it’s a peach with somebody in the seed.”
“Well, see if you can find a peach that has an opening at the top, because if you can, that’ll be a peach in which you’re likeliest to find somebody.”
The girl examined each of the peaches on the big plate.
“They’re all shut,” she said.
“Well, eat one, then.”
“No. I want the same kind that you ate, with somebody in the seed.”
“Well, to tell you the truth, the peach I ate would be considered a bad peach, so of course stores don’t like to sell them. I was sold that one by mistake, most likely. And so now Gaston is without a home, and we’ve got six perfect peaches to eat.”
“I don’t want a perfect peach. I want a peach with people.”
“Well, I’ll go out and see if I can find one.”
“Where will I go?”
“You’ll go with me, unless you’d rather stay. I’ll only be five minutes.”
“If the phone rings, what shall I say?”
“I don’t think it’ll ring, but if it does, say hello and see who it is.”
“If it is my mother, what shall I say?”
“Tell her I’ve gone to get you a bad peach, and anything else you want to tell her.”
“If she wants me to go back, what shall I say?”
“Say yes if you want to go back.”
“Do you want me to?”
“Of course not, but the important thing is what you want, not what I want.”
“Why is that the important thing?”
“Because I want you to be where you want to be.”
“I want to be here.”
“I’ll be right back.”
He put on socks and shoes, and a jacket, and went out. She watched Gaston trying to find out what to do next. Gaston wandered around the plate, but everything seemed wrong and he didn’t know what to do or where to go.
The telephone rang and her mother said she was sending the chauffeur to pick her up because there was a little party for somebody’s daughter who was also six, and then tomorrow they would fly back to New York.
“Let me speak to your father,” she said.
“He’s gone to get a peach.”
“One peach?”
“One with people.”
“You haven’t been with your father two days and already you sound like him.”
“There are peaches with people in them. I know. I saw one of them come out.”
“A bug?”
“Not a bug. Gaston.”
“Who?”
“Gaston the grand something.”
“Somebody get a peach with a bug in it, and throws it away, but not him. He makes up a lot of foolishness about it.”
“It’s not foolishness.”
“All right, all right, don’t get angry at me about a horrible peach bug of some kind.”
“Gaston is right here, just outside his broken house, and I’m not angry at you.”
“You’ll have a lot of fun at the party.”
“OK.”
“We’ll have fun flying back to New York, too.”
“OK.”
“Are you glad you saw your father?”
“Of course I am.”
“Is he funny?”
“Yes.”
“Is he crazy?”
“Yes. I mean, no. He just doesn’t holler when he sees a bug crawling out of a peach seed or anything. He just looks at it carefully. But it is just a bug, isn’t it, really?”
“That’s all it is.”
“And we have to squash it?”
“That’s right. I can’t wait to see you, darling. These two days have been like two years to me. Good-bye.”
The girl watched Gaston on the plate, and she actually didn’t like him. He was all ugh, as he had been in the first place. He didn’t have a home anymore and he was wandering around on the white plate and he was silly and wrong and ridiculous and useless and all sorts of other things. She cried a little, but only inside, because long ago she had decided she didn’t like crying because if you ever started to cry it seemed as if there was so much to cry about you almost couldn’t stop, and she didn’t like that at all. The open halves of the peach seed were wrong, too. They were ugly or something. They weren’t clean.
The man bought a kilo of peaches but found no flawed peaches among them, so he bought another kilo at another store, and this time his luck was better, and there were two that were flawed. He hurried back to his flat and let himself in.
His daughter was in her room, in her best dress.
“My mother phoned,” she said, “and she’s sending the chauffeur for me because there’s another birthday party.”
“Another?”
“I mean, there’s always a lot of them in New York.”
“Will the chauffeur bring you back?”
“No. We’re flying back to New York tomorrow.”
“Oh.”
“I liked being in your house.”
“I liked having you here.”
“Why do you live here?”
“This is my home.”
“It’s nice, but it’s a lot different from our home.”
“Yes, I suppose it is.”
“It’s kind of like Gaston’s house.”
“Where is Gaston?”
“I squashed him.”
“Really? Why?”
“Everybody squashes bugs and worms.”
“Oh. Well. I found you a peach.”
“I don’t want a peach anymore.”
“OK.”
He got her dressed, and he was packing her stuff when the chauffeur arrived. He went down the three flights of stairs with his daughter and the chauffeur, and in the street he was about to hug the girl when he decided he had better not. They shook hands instead, as if they were strangers.
He watched the huge car drive off, and then he went around the corner where he took his coffee every morning, feeling a little, he thought, like Gaston on the white plate.
Ինչպես որոշել էին, դեղձ էին ուտելու աղջնակի ցերեկային նինջից հետո։ Եվ հիմա նա նստած է այն տղամարդու դիմաց, որ միանգամայն օտար կլիներ իրեն, եթե իր հայրը չլիներ։ Նրանք արդեն մի հարյուր տարի ի վեր, թե՞ անցյալ օրվանից նորից միասին էին (չնայած աղջնակը չէր հիշում՝ առաջ երբ են միասին եղել)։ Ինչևէ, նրանք նորից միասին էին, և տղամարդը մի տեսակ զվարճալի տեսք ուներ։ Նախ՝ ուներ աղջնակի՝ երբևէ որևէ մեկի դեմքին տեսած ամենամեծ բեղերը։ Ըստ նրա՝ դա նույնիսկ բեղ էլ չէր, այլ գորշ ու կարմիր մազերի մի փունջ՝ քթի տակ ու բերանի անկյունների շուրջը։ Հետո՝ կապույտ-սպիտակ շերտերով բլուզ էր հագել վերնաշապիկի ու փողկապի փոխարեն ու վերարկու չուներ։ Թևերը ծածկված էին նույն մազերով, բայց մի քիչ բարակ ու ավելի բաց գույնի։ Կապույտ, լայն տաբատով էր ու առանց գուլպա-կոշիկների։ Ոտաբոբիկ էր։
Իհարկե, ինքն էլ էր ոտաբոբիկ։ Տղամարդը տանն էր, ինքն էլ նրա հետ նրա Փարիզի տանն էր, եթե իհարկե դա կարելի էր տուն համարել։ Նա շատ ծեր էր, մանավանդ երիտասարդ մեկի համար. ինչպես ասաց, երեսունվեց։ Իսկ ինքը՝ վեց տարեկան մի աղջնակ, որը օգոստոսյան շատ շոգ մի կեսօրի հենց նոր արթնացել էր քնից։ Առավոտյան՝ շրջակայքում կարճ զբոսանքի ժամանակ ինքը փոքր խանութի դռան առաջ՝ արկղի մեջ դեղձեր էր տեսել ու կանգնել, նայել էր դրանց։ Տղամարդն էլ մի կիլոգրամ գնել էր։
Հիմա դեղձերը մեծ ափսեով դրված էին խաղասեղանի վրա, որի շուրջը իրենք նստած էին։ Յոթ հատ կար, բայց մեկը ճաքած էր։ Նույնքան լավն էր, որքան մյուսները՝ մարող կարմիրից մինչև բաց կանաչ գույնի, համարյա թենիսի գնդակի չափ, բայց ցողունի տեղը ճեղք կար, որ հասնում էր ուղիղ մինչև կորիզի սիրտը։
Տղամարդն ամենամեծ ու ամենասիրուն դեղձը դրեց աղջնակի առաջ՝ փոքրիկ ափսեի մեջ, հետո վերցրեց ճաքածն ու սկսեց կլպել։ Կեսը կլպեց ու կերավ։ Ոչ ոք չէր խոսում։ Երկուսն էլ պարզապես ներկա էին՝ առանց զգացմունքների, առանց որևէ նպատակի։
Տղամարդը կեսը կերած դեղձը բռնել և նայում էր ճեղքին՝ բաց կորիզին։ Աղջնակն էլ էր նայում։ Մինչ նայում էին, երկու շոշափուկներ դուրս եկան ճեղքից։ Դրանց կպած էր մի շագանակագույն գունդ, որ հետևեց շոշափուկներին։ Հետո երկու մեծ ոտքեր պինդ բռնեցին ճեղքի եզրերը, և դուրս ցցվեց մնացած մասը ու մի պահ կանգ առավ՝ ասես շուրջը նայելու համար։
Տղամարդն ուսումնասիրում էր կորիզի բնակչին, և աղջիկը, իհարկե, նույնպես։ Արարածը կես վայրկյան կանգ առաավ, հետո շարունակեց դուրս հրվել կորիզից՝ շարժվելով դեղձի կերած մասով՝ ուր աչքը կտրի։
Աղջիկը երբեք նման բան չէր տեսել. Ինչ- որ մի մեծ բան` բաղկացած շագանակագույն գնդից, փոքր գլխից, շոշոփուկներից և մի շարք ոտքերից:Արարածը նաև շատ ակտիվ էր, գրեթե կարելի է ասել՝ գործունյա: Տղամարդը դեղձը դրեց ափսեի մեջ: Այդ արարածը դուրս եկավ դեղձից և շարժվեց դեպի սպիտակ ափսեն, որտեղ մտազբաղ կանգ առավ:
-Սա՞ ով է,-հարցրեց աղջիկը։
– Գաստոնը:
– Որտե՞ղ է ապրում:
– Դե, նա ապրում էր այս դեղձի մեջ, բայց հիմա, երբ դեղձը հավաքվել է, վաճառվել,և ես կերել եմ նրա կեսը, կարծես նա այլևս տնից զրկվել է:
– Մի՞թե դու մտադիր չես նրան ճզմել:
– Ոչ իհարկե, ինչո՞ւ պիտի ճզմեմ:
– Նա միջատ է: Նա զզվելի է:
– Բոլորովին էլ՝ ոչ: Նա Գաստոնն է՝ մեծ զբոսաշրջիկ:
-Բոլորը ճչում են, երբ միջատը դուրս է գալիս խնձորի միջից, բայց դու ո՛չ ճչում ես,ո՛չ՝ բան..
– Իհարկե՝ ոչ։ Մեզ դուր կգա՞, որ ամեն անգամ, հենց տանից դուրս գանք, ինչ- որ մեկը ճչա:
– Ինչո՞ւ պիտի ճչա….
– Իրոք: Ուրեմն՝ ինչո՞ւ պիտի մենք ճչանք Գաստոնին տեսնելիս:
– Նա մեզ նման չի։
-Հա, էնքան էլ նման չի, բայց նա նույնն է, ինչ որ ուրիշ կորիզների բնակիչները, հիմա այդ խեղճը տուն չունի, այդքան պարզ հագուկապով և այդքան վայելչակազմ,բայց գնալու տեղ չունի:
– Վայելչակա՞զմ:
– Գաստոնից վայելչակազմը այս տեսակի մեջ երբեք չեմ տեսել։
– Ի՞նչ է ասում:
– Դե, մի քիչ շփոթված է: Նրա այդ տանը ամեն ինչ իր տեղում էր՝ մահճակալը մի կողմում, մուտքը՝ մյուս կողմից և այլն:
– Ցո՛ւյց տուր:
Տղամարդը վերցրեց դեղձը՝ թողնելով Գաստոնին բոլորովին մենակ սպիտակ ափսեի մեջ: Նա կլպեց դեղձի մնացած մասը և կերավ:
-Ես գիտեմ, որ էլ ոչ ոք այդպես չի անի,- ասաց աղջիկը:- Նրանք դեն կնետեն:
-Ես չեմ կարողանում պատկերացնել, թե ինչու: Սա միանգամայն լավ դեղձ է:
Նա բացեց կորիզը և երկու մասերն էլ դրեց Գաստոնից ոչ հեռու: Աղջիկը ուսումնասիրեց այդ երկու բաց կեսերը:
-Այստե՞ղ է նա ապրել:
– Այստեղ էր ապրում: Նա հիմա ոչ տուն ունի, ոչ տեղ: Ինքդ տես, թե որքան հարմար էր նրա համար այնտեղ. ամեն ինչ ուներ:
-Բա հիմա՞ ինչ ունի:
-Վախենամ՝ ոչ շատ բան:
-Բա հիմա ի՞նչ է անելու:
– Մե՞նք ինչ ենք անելու:
-Դե, մենք չենք ճզմելու նրան, էդ մի բանը հաստատ չենք անելու,- ասաց աղջիկը:
-Ուրեմն՝ ի՞նչ ենք անելու:
-Հետ դնենք իր տեղը:
-Օ, այդ տունն այլևս չկա:
-Հա, բայց հո չի՞ կարող մեր տանը ապրել:
-Երջանիկ չի լինի:
-Բայց ընդհանրապես կարո՞ղ է։
-Դե, կարծում եմ, կարող է փորձել: Դեղձ ուզո՞ւմ ես:
-Բայց՝ որ մեջը մեկը լինի:
-Տես՝ եթե կգտնես վերևի մասում ճեղք ունեցող դեղձ, ուրեմն հնարավոր է՝ մեջըինչ- որ մեկը լինի:
Աղջիկը զննեց ափսեի միջի բոլոր դեղձերը:
– Սրանք բոլորը փակ են,- ասաց:
– Դե, ուրեմն կեր մեկը:
– Չէ, ես հենց քո կերածից եմ ուզում, որ կորիզի մեջ մեկը լինի:
– Լավ, ճիշտն ասած, իմ կերած դեղձը վատն է համարվում, և իհարկե խանութները չեն ուզում դրանցից վաճառել: Շատ հավանական է, որ այդ մեկը ինձ սխալմամբ են վաճառել: Ու այդպես, Գաստոնը հիմա մնացել է անտուն, բայց մենք ուտելու վեց հիանալի դեղձ ունենք:
– Ես չեմ ուզում հիանալի դեղձ: Ես ուզում եմ, որ նրա մեջ ինչ- որը մեկը լինի:
– Ուրեմն՝ գնամ՝ տեսնեմ կարո՞ղ եմ այդպիսի դեղձ ճարել:
– Բա ե՞ս ուր գնամ:
– Դու ինձ հետ կգաս, կամ ավելի լավ է՝ մնաս տանը: Ես հինգ րոպեից կգամ:
– Որ հեռախոսը զնգա, ի՞նչ ասեմ:
– Չեմ կարծում, որ կզնգա, բայց որ զնգա, ասա՝ ալո և հարցրու՝ ով է:
– Որ մայրս լինի, ի՞նչ ասեմ:
– Ասա, որ ես գնացել եմ քեզ համար վատ դեղձ ճարելու, կամ ինչ ուզում ես՝ ասա:
– Եթե նա ցանկանա, որ ես վերադառնամ, ի՞նչ ասեմ:
– Ասա՝ այո, եթե ցանկանում ես վերադառնալ:
– Դու ուզու՞մ ես, որ ես գնամ։
– Իհարկե ոչ, բայց կարևորն այն է, թե դո՛ւ ինչ ես ուզում, ոչ թե ես:
– Ինչո՞ւ է հենց դա կարևոր:
– Որովհետև ես ցանկանում եմ, որ դու այնտեղ լինես, որտեղ ուզում ես:
– Ես ուզում եմ այստեղ լինել:
– Ես հենց հիմա հետ կգամ:
Տղամարդը հագավ գուլպաները, կոշիկները, բաճկոնը և դուրս եկավ: Աղջնակըհետևում էր Գաստոնին և փորձում որոշել, թե ինչ անի հետո: Գաստոնը թափառում էր ափսեով մեկ, բայց տեղը չէր գտնում, և չգիտեր` ինչ անի կամ ուր գնա: Հեռախոսը զնգաց. մայրն ասում էր՝ վարորդ է ուղարկում իր հետևից,որովհետև ինչ-որ մեկի դստեր վեցամյակի առթիվ փոքրիկ հավաքույթ է լինելու:Համ էլ վաղը իրենք թռչելու են Նյու Յորք:
-Լսափողը հայրիկիդ տուր,-ասաց։
– Գնացել է դեղձ ճարելու:
-Մի հա՞տ։
-Որ մեջը մարդ լինի։
-Երկու օր չկա՝ հորդ հետ ես, արդեն նրա նման ես խոսում:
-Դեղձ կա, որ մեջը մարդ է ապրում: Ես գիտեմ: Ես տեսել եմ, թե ոնց է միջից դուրս գալիս:
-Բզե՞զ։
-Բզեզ չի, Գաստոնն է։
-Ո՞վ։
-Գաստոնը՝ մի մեծ բան:
-Ով որդնած դեղձ տեսնի, դեն կնետի, բայց ոչ քո հայրը: Նա դրա շուրջ հիմարություններ դուրս կտա:
-Դա հիմարություն չէ:
– Լավ, լավ, մի՛ բարկացիր ինձ վրա այդ դեղձի սարսափելի որդի պատճառով:
-Գաստոնը հենց այստեղ է՝ իր քանդված տնից դուրս, և ես քեզ վրա չեմբարկանում:
-Ուրախ հավաքույթ է լինելու։
-Լավ:
– Նյու Յորք որ գնանք, էլի կուրախանանք:
-Լավ:
-Ուրա՞խ ես, որ հայրիկիդ տեսար:
-Իհարկե:
-Նա զվարճալի՞ է։
-Հա:
-Խե՞նթ է։
-Հա, ուզում էի ասել՝ չէ: Ուղղակի չի գոռում, որ դեղձի կորիզից դուրս եկող միջատ է տեսնում։ Ուղղակի հոգատար է դրան վերաբերվում, բայց դա ընդամենը միջատ է, չէ՞։
-Ընդամենը:
-Ու մենք պիտի ճզմե՞նք դրան։
-Ճիշտ է: Կարոտել եմ քեզ, սիրելիս: Այս երկու օրը ինձ համար կարծես երկու տարի լիներ: Ցտեսություն։
Աղջիկը նայում էր ափսեի մեջ՝ Գաստոնին, և սա արդեն իրեն դուր չէր գալիս: Դալրիվ զզվելի մի բան էր, ինչպես որ սկզբում էր: Նա այլևս տուն չուներ, թափառում էր սպիտակ ափսեով և հիմար էր ու սխալ և անհեթեթ ու անպեք էր ու էս տեսակ բոլոր բաները: Նա մի քիչ լաց եղավ, բայց՝ միայն իր մեջ, որովհետև վաղուց որոշել էր, որ լաց չի լինելու, որովհետև, հենց որ սկսում ես լաց լինել, թվում է՝ լաց լինելու այնքան բան կա, որ էլ չես կարողանում լաց չլինել։ Իսկ դա նրան բոլորովին դուր չէր գալիս: Դեղձի կորիզի երկու կեսերը նույնպես սխալ էին: Դրանք տգեղ էին, թե՝ ինչ: Դրանք մաքուր չէին:
Տղամարդը մի կիլոգրամ դեղձ գնեց, բայց ոչ մեկը ճաքած չէր։ Նա ուրիշ խանութից ևս մի կիլոգրամ գնեց։ Այս անգամ բախտը բերեց. երկուսը ճաքած էին: Շտապեցտուն ու ներս մտավ: Դուստրն իր սենյակում էր՝ լավագույն զգեստը հագին:
-Մայրս էր զանգել,- ասաց,- վարորդ է ուղարկում, որ տանի ինձ, որովհետև էլի մեկի ծննդյան օրվա հավաքույթն է:
-Էլի մեկի՞։
-Ուզում եմ ասել՝ Նյու Յորքում անընդհատ հավաքույթ է լինում:
-Վարորդը քեզ հե՞տ է բերելու։
-Չէ, մենք վաղը թռչելու ենք հետ՝ Նյու Յորք:
-Օհ:
-Քո տանը լավ էր։
-Լավ էր, որ դու այստեղ էիր։
-Ինչո՞ւ ես այստեղ ապրում։
-Սա իմ տունն է։
-Լավն է, բայց շատ է տարբերվում մեր տնից։
-Այո, կարծում եմ՝ այդպես է։
-Ոնց որ Գաստոնի տունը լինի։
-Ո՞ւր է Գաստոնը։
-Ես ճզմեցի նրան։
-Լո՞ւրջ: Ինչո՞ւ:
-Միջատներին ու որդերին բոլորն էլ ճզմում են:
-Օհ։ Ես քեզ համար դեղձ եմ գտել։
– Էլ չեմ ուզում։
-Լավ:
Տղամարդը հագցնում էր աղջկան ու հավաքում նրա իրերը, երբ վարորդը հասավ: Նա իր դստեր ու վարորդի հետ երեք աստիճան իջավ և փողոցում ուզում էր գրկել աղջկան, բայց որոշեց, որ ավելի լավ է՝ չանի դա: Փոխարենը օտարների պես իրարձեռք սեղմեցին։ Երկար նայեց հեռացող հսկայական մեքենայի հետևից, հետոանիմաստ պտտվեց անկյունի խանութում, որտեղից ամեն առավոտ սուրճ էրվերցնում՝ մի քիչ, ինչպես մտքովն անցավ, իրեն զգալով այն սպիտակ ափսեի վրապտտվող Գաստոնի պես։
Տիգրան Դանիելյան 